STIJLEN EN ACHTERGRONDEN
Buikdans is een verzamelterm voor een scala aan oosterse dansen.
In tegenstelling tot klassiek ballet, jazzdans, stijldans etc. met voorgeschreven passen en bewegingen is de oriëntaalse dans een improvisatiedans met als belangrijkste kenmerk de isolatie. Dit wil zeggen de techniek om lichaamsdelen onafhankelijk te kunnen bewegen: hoofd, armen, schouders, bekken etc.
In het westen is de Egyptische stijl het bekendst: de raqs sharqi (oosterse dans).
Deze kan worden onderverdeeld in drie soorten dansen, allemaal gebaseerd op improvisatie. De basis heupbewegingen zijn echter in grote lijnen hetzelfde:
-
de sha'abi,
-
de baladi en
-
de klassieke sharqi.
De sha'abi (= volk) is de dans van de Ghawazi, de professionele zigeunerdanseressen die van generatie op generatie hun uitbundige en geaarde dans hebben overgeleverd. De traditionele muziek wordt nu nog gespeeld door The Musicians of the Nile.
De baladi (mijn land) is de verstedelijkte vorm van de raqs sharqi, die zich rond 1900 ontwikkelde in de getto's van Cairo. Muziek en dans van boeren die massaal naar de stad trokken, werden beïnvloed door jazz en blues en traditionele instrumenten, zoals de darbuka, een kegelvormige trommel, werden aangevuld met accordeon, saxofoon en klarinet. De 'stadse folk' is subtiel en expressief, en kan binnen een stuk omslaan van luchtig naar blues. Wisselwerking tussen muzikant en danseres is hierbij essentieel, vooral bij een trommelsolo.
De klassieke sharqi is ontwikkeld door de Awalim (geleerde vrouwen) aan de koningshoven en in de harems van de sultans, in de Gouden Eeuw van de Islam. De Awalim zongen, dansten, speelden instrumenten en droegen eigen gedichten voor. De muziek is lyrischer, de dans gracieuzer.
In de meeste Europese buikdanslessen wordt echter ook aandacht besteedt aan de Turkse en Marokkaanse dansstijlen, die meestal vrolijker en sneller te bevatten zijn.
Bij oriëntaalse dans wordt ook veelvuldig gebruik gemaakt van één of meer sluiers, een stok of cimbels.
